Jak dobrze wychować psa? Socjalizacja szczeniaka.

Socjalizacja szczeniaka to najważniejsze zadanie każdego właściciela. Jeśli zrobimy to dobrze, zabezpieczymy naszego pupila przed niepotrzebnym stresem. Co więcej, będziemy cieszyć się wspólnym towarzystwem przez lata, także w trakcie podróży! O czym trzeba pamiętać, podczas procesu socjalizacji? Zapraszamy do lektury wskazówek psiej behawiorystki i trenerki – Agnieszki Osiji.

Etap pierwszy: 3-12 tygodni

Okres socjalizacji psa trwa od 3 do 12 tygodnia życia. Pierwszy z tych okresów (3-7 tydzień) to etap psiej socjalizacji, podczas której zwierzę uczy się zachowań w psiej rodzinie. Prócz kontaktu z matką i rodzeństwem, ważny jest kontakt z hodowcą, który powinien trzymać psy w dobrych warunkach, dbać o nie, pielęgnować, mieć z nimi kontakt, odpowiednio socjalizować.

 

Etap drugi: 7-12 tygodni

Drugi etap (7-12 tygodni) to okres uspołecznienia psa. W tym czasie pies trafia do nowej rodziny, poznaje otaczający go świat. Niezmiernie ważne jest, by w tym okresie poznał bodźce, z którymi będzie miał do czynienia w przyszłości.

 

Planowanie kluczem do psiego sukcesu

Jeśli chcemy wychować szczenię na zrównoważonego, spokojnego, pewnego siebie psa – zaplanujmy proces socjalizacji. Przede wszystkim należy zadbać o kontakt szczenięcia z innymi ludźmi, psami, miejscami, różnorodnym środowiskiem. Socjalizacja powinna być prowadzona umiejętnie, by psa nie przestraszyć i nie „zalać” nadmierną ilością bodźców.

Okres ochrony poszczepiennej nieco nas ogranicza w spacerach i kontaktach z innymi zwierzętami, jednak nie wyklucza wyjścia z domu – na ten czas polecam torbę socjalizacyjną, którą można nosić na ramieniu.

 

Socjalizacja w praktyce – z jakimi bodźcami powinien spotkać się pupil?

1. Kontakt z różnorodnymi powierzchniami: twarde, miękkie, mokre, suche, śliskie, schody.
2. Kontakt/zabawa z ludźmi: dzieci, dorośli, weterynarz, osoby poruszające się o kulach, noszące kapelusz, listonosze, przechodnie.
3. Oswojenie z dźwiękami: dzwonek do drzwi, odkurzacz, motor, samochód itp. Z hałasem należy oswajać, umiejętnie go dawkując.
4. Poznanie różnych miejsc: okolice domu, domy innych osób, winda, gabinet weterynarza, rzeka, łąka, dworzec, zajezdnia autobusowa.
5. Kontakt z innymi zwierzętami: dobrym wyborem będzie psie przedszkole, uczące spokojnych zachowań w grupie, odpoczynku i relaksu w obecności innych psów, zabaw z innymi psami.
6. Przejażdżka różnymi pojazdami: auto, komunikacja miejska.
7. Oswojenie z poruszającymi się obiektami: dzieci grające w piłkę, osoby na rowerach, ale także ptaki, koty.
8. Jedzenie z różnych pojemników (miska, dłoń, kong, plastikowy kubek).
9. Nauka pozostawania samemu w domu: należy stopniowo przyzwyczajać psa do zostawania samemu w domu. Zajmowanie się szczenięciem bez przerwy, spanie w jednym łóżku, traktowanie jak dziecko może doprowadzić do wytworzenia się nadmiernej więzi pomiędzy psem a właścicielem („nadprzywiązanie”) i w konsekwencji doprowadzić do problemów z zostawaniem samemu w domu. Niepokój wywołany nieobecnością opiekuna może powodować nasilenie reakcji lękowych, wynikiem czego jest niszczenie przedmiotów, wokalizacja, załatwianie się w domu. W momencie wyjścia z domu należy wystrzegać się długich i wylewnych pożegnań z psem. Wracając do domu, należy unikać wylewnych powitań, najlepiej ignorować podekscytowanie psa, a nagrodzić za spokojne zachowanie.

Wychodząc z domu (początkowo na krótkie okresy), dobrze jest włączyć dźwięki środowiska domowego (radio). Na czas nieobecności zapewnić rozrywkę (np. specjalne zabawki do gryzienia/żucia oraz foodfilled toy – zabawki wypełnione smakołykami). Należy pamiętać o zachowaniu spokoju podczas wyjścia.

 

Pamiętajmy, że brak pozytywnych kontaktów z ludźmi, obcymi psami i różnorodnym środowiskiem sprzyja reakcjom lękowym. Zaniedbanie okresu socjalizacji może powodować u dorosłego psa zaburzenia związane z lękiem separacyjnym.